Wat een zooitje!
'Wat een zooitje!'

Misschien weten jullie het al, misschien niet: ik ben al acht jaar alleenstaande moeder. Mijn kinderen zijn om het weekend twee nachtjes bij hun vader en in de zomervakantie twee weken, maar verder zijn ze altijd bij mij. Dat is niet altijd makkelijk, al wordt het wel steeds makkelijker nu ze ouder worden. Mijn dochter is bijna 12 en mijn zoon is 9. Ze zijn al behoorlijk zelfstandig, en dat is heel fijn!
Toen ik net gescheiden was en alleen met ze in een nieuw huis woonde, was mijn dochter nog net geen vier en mijn zoon één jaar. Die tijd was pittig. Ik werkte als pedagogisch medewerker op een kinderdagverblijf, dus ik zat 24/7 tussen de kinderen. Dat gaf veel onrust, maar ik dacht dat ik geen keuze had: er moest geld binnenkomen.
Ik snap achteraf niet hoe ik het allemaal heb gedaan: werken, zorgen, huishouden... En ik was ook nog eens altijd bezig met hoe mijn huis eruitzag. Ik herinner me een opmerking van een oud-klasgenoot die langskwam: “Als ik zo'n tuin had, hield ik die wel netjes.” Dat raakte me enorm. Ik voelde me tekortschieten. Maar eerlijk? Na een dag zorgen voor 16 peuters vond ik het belangrijker om tijd door te brengen met mijn eigen kinderen. Toch kon zo’n opmerking me echt van slag maken.
Nu voelt dat als iets van vroeger. En wat is dat bevrijdend! Steeds vaker merk ik dat dingen die me vroeger raakten, me nu niets meer doen.
Zoals vanochtend. Gisteren kreeg ik onverwacht te horen dat er om 7:30 een stukadoor zou komen. Mijn eerste gedachte was: "Help, ik moet opruimen!" Maar ik haalde alleen het nodige weg zodat hij zijn werk kon doen.
Om 7:45 stond hij er. Hij zag de wasmand, wat speelgoed en schoon beddengoed en zei: “Jeetje, wat een troep.” Ik antwoordde: “Er wordt hier geleefd! U kwam zo last minute, dus echt opruimen zat er niet in. Maar u kunt toch gewoon aan de slag?” Hij zei niks meer. En ik voelde... het deed me niks. Geen schaamte, geen stress. Wat een vrijheid! Ik vond het belangrijker om er gisteren voor mijn kinderen te zijn dan me druk te maken over wat een wildvreemde van mijn huis vindt. Deze nieuwe visie heeft ook alles te maken met zelfvertrouwen. Ik voel me zelfverzekerd genoeg om me niet druk te maken over de mening van anderen – over mijn huis, mijn keuzes of mijn manier van leven. Dat vertrouwen komt voort uit de Body Mind Release-therapie die ik ruim twee jaar geleden heb gevolgd. En nog steeds merk ik de effecten: situaties die me vroeger zouden raken, doen me nu niks meer. Dat voelt zó krachtig!
Dus nee, mijn huis is niet altijd spik en span. De wasmand is zelden leeg, er slingert altijd wel ergens een sok, en de vloer heeft inmiddels een langeafstandsrelatie met de dweil. Maar weet je? Mijn kinderen lachen, voelen zich thuis, en ik ben relaxed. En dat weegt voor mij honderd keer zwaarder dan een perfect opgeruimd huis.
